Stały dopływ ciepłej wody pod prysznicem, podczas mycia rąk czy zmywania jest w dzisiejszych czasach oczywisty. Jeśli po odkręceniu kranu długo czekasz na ciepłą wodę należy się zdecydować na układ cyrkulacyjny z pompą.
Projektowanie cyrkulacji cwu bazuje na normie niemieckiej DIN 1988 i D VGW W 551 do 553 oraz wytycznych VDI 6023. Ma tu zastosowanie tzw. prawo trzech litrów, mówiące, że jeśli w rurach, złączkach i kranach cyrkulacyjnych mieszczą się więcej niż 3 litry wody, dla zapobieżenia stagnacji wody i rozwoju bakterii należy stosować pompę cyrkulacyjną!
Oprócz tego wskazana jest okresowa (np. raz w tygodniu) termiczna dezynfekcja układu zasilania temperaturą powyżej 70°C, tzw. przegrzew z kotła. Gorąca woda niszczy bakterie. Pomocne są tu pompy cyrkulacyjne z wbudowanymi czujnikami termicznymi, np. Wilo-Star-Z 15 TT , które uruchamiają się samoistnie, nawet gdy są wyłączone w nocy, a automatyka kotła inicjuje akurat przegrzew wody dla celów dezynfekcji. Takie pompy pomagają szybciej rozprowadzić w sieci gorącą wodę, skutecznie ją dezynfekując.
Praktyczne projektowanie pompy cyrkulacyjnej opiera się na wymuszeniu cyrkulacji wody w rurociągu, wtedy gdy nie ma poboru wody z kranów oraz ustaleniu ilości wymian krążącej wody. Zaleca się przepompowanie wody pompą cyrkulacyjną w rurach, przy zamkniętych kranach, 3–5 razy na godzinę. Za duże wielkości przepływu cyrkulacji zwiększają koszty energii zasilania pompy. To również, szczególnie w starych układach obiegu, niebezpieczeństwo pękania i korozji rur czy złączek. Z tego względu zaleca się ograniczenie maksymalnej prędkości przepływu wody do poniżej 0,5 m/s.
